Powrót Wody

Łodzie odpłynęły, przystań opustoszała, a Odmieńcy powrócili do swoich dworów.
Tarło powróciło do swoich typowych zwyczajów. Teraz będąc już w pełni sił, w całej okazałości zaczęło radować się, pić, palić, chędożyć i co tylko w Tarle miejsce mieć powinno.
Jeszcze nim słońce pojawiło się nad horyzontem, jeszcze nim ucichły bębny Letniej eskapady do świata ludzi, w bramie Wiosny pojawiła się on...czy też ona..
Król Marzłoci, zimny i niewzruszony, wykuty niczym z kryształu, piękny i okrutny...zanim odpłynęły łodzie pojawiły się pogłoski, że nie jest tym za kogo go brano, nim wszyscy odeszli z przystani, słychać było plus wody większy niż uderzenia wioseł, kto tylko poświęcił chwilę by rozejrzeć się wokół, mógł zobaczyć srebrą szatę Loda, porzuconą na brzegu jeziora.
Teraz stał przy bramie Wiosny, ciągle mokry i jakby...zmarznięty...pierwsze kroki skierował ku Ondynie, uklęknął przed nią. Nie potrzeba było słów. Wszyscy znali plotki, a gest wyrażał więcej niż słowa. Lód nie istniał już, nie było już nieczułego Pana na Marzłoci, powróciła Woda, i błagała o wybaczenie.

Królowa Wiosny cofnęła się kilka kroków,sztywno, jakby zmrożona.

Jej twarzy wyrażała dziwną mieszankę gniewu, pogardy oraz strachu, ręce lekko drżały, póki nie odszukała wzrokiem Bluszczu, Rosy i Ropucha. Zacisnęła dłonie w pięści, wzięła głęboki oddech i...nie udało się jej opanować. Wspomnienia były zbyt świeże, a nieskrywana już ciąża - zbyt wyraźnym przypomnieniem. To wszystko było chore.

Przez ściśnięte gardło, cicho zapytała: -"Czego Lód pragnie jeszcze od Dworu Wiosny po tym wszystkim?"

Nie łatwo pozbyć się wielosetletnich nawyków, niewzruszona postać nie drgnęła nawet uderzona chłodem bijącym od Ondyny.
"Moja królowo, Lodu już nie ma. Nie ja nim byłam, a on był mną. Nie prosiłam o to, a zostałam zmuszona, nie ja czyniłam, a czyniła Fae. Nigdy bym Cię nie skrzywdziła, jednak zrobiłam to, a wszystko przez fałszywie wzbudzoną miłość do zimnej statuy. Pragnę tylko by móc wrócić tam gdzie należałam, by wreszcie znaleźć pasujące mi miejsce w Mateczniku, by móc czerpać radość z euforii wiosny i na zawsze zapomnieć o latach spędzonych w niewoli. Jako twoja poddana służyć Ci wszelką pomocą, bo tylko ja rozumiem jakich cierpień doświadczyłaś ze strony Aurory, bo tylko ja doświadczyłam ich w równie wielkim stopniu."

Słuchała bez słowa. To, co mówiła Woda (?) ją przekonywało - ale tę twarz widywała przez ostatnich kilka tygodni w koszmarach. Ciężko było wygnać z pamięci wspomnienia, które przywrócił rytuał.

Pozbawione emocji oblicze Lodu, ostro zarysowane kości policzkowe, błękitne oczy bez cienia uczucia. I lekkie skrzywienie warg...

Kobieta drgnęła jakby dźgnięta nożem, po czym wreszcie przemówiła:

-"Nikt nie wygna Cię z Tarła, ani żadne z moich dworzan nie podniesie na Ciebie ręki - spojrzała wymownie na bardziej zapalczywą ze swych Sióstr - "nie spróbuje wywrzeć zemsty za... jego czyny." - Wodzie zdało się, że wzrok Ondyny zatrzymał się na moment na Ropuchu - "Ale proszę...Trzymaj się ode mnie z daleka. Przynajmniej póki..." - urwała i zamilkła na moment. - "Przez jakiś czas. Teraz... Sądzę, że jest ktoś, kto chciałby z Tobą porozmawiać o wiele bardziej, niż ja." - odwróciła się i wskazała ku granicy Tarła, gdzie majaczyła mroczna postać Opoki.

Radosno-czuło-lubieżny uśmiech na twarzy Powoju rysował się powoli, w akompaniamencie tylko trzech słów:

"Brzmi jak plan"

Opoka powoli podszedł do Wody, każdy krok spowolniony korzeniami wrastającymi w ziemię. Na jego zniekształconej, po części pieknej, po częsci strasznej twarzy emocje przelewały się, oscylujac pomiędzy zaskoczeniem, poczuciem winy a szczęściem.

- "Wodo? To naprawdę Ty?"

Opoka zatrzymał się wpól kroku, nie wiedzac do końca co dalej poczać...

Zorientowawszy się, że szeptanie na ucho w towarzystwie nie jest przejawem najlepszych manier(nawet jeżeli było to ucho doradcy) , Ondyna, wycofała się w cień namiotu, uważnie obserwując reakcję Wody na dawnego - i jakże odmienionego - kochanka. Nie spuszczając z nich oczu, zaczęła znów coś mówić przyciszonym głosem do Ropucha.

Wspomnienia Śnieżynki i tego co Ropuch z nią zrobił pojawiło się jak żywe przed oczami Wody. Skrzekliwy głos wywołał falę emocji, uczuć których nie czuł od...jakby od zawsze. Gniew, smutek, nienawiść, odraza....Setki lat w Marzłoci zrobiły swoje, nawet nie musiał zaciskać zębów walcząc z emocjami. Jedynie jakby trwała wokół nóg klęczącego Wody lekko oszroniała.

***
Prośba...polecenie Królowej było jasne. Głos Opoki. Kim jest Opoka? Czy to Zefir? Trochę jak Zefir, ale jakby nie do końca....Ale kim ja jestem?
-Opoka? Kim jestem? Chyba za wcześnie by pytać o takie rzeczy. Ile w Wodzie jest Lodu...Zanim powiem kim jestem, muszę wiedzieć kim byłem...byłam..

Opoka podchodzi bliżej, z powaga malującą się na obliczu. Lekko wzdycha, i zebrawszy się w sobie mówi:

-"to ja byłem Zefirem. Ja odpowiadam za to, że zamarzłaś. Za to, że Cie straciliśmy. Może wieczności nie wystarczy mi, żeby za to odpokutować, ale pozwól mi chociaż pomóc sobie przypomnieć kim byłaś. Może wtedy będziesz mogła podjąć decyzję, kim jesteś, kim chcesz być."

Przez twarz przelatuje mu cień nadziei

-"jeżeli tylko chcesz, żebym Ci pomógł."

- Pamiętam tylko lodowe ściany Marzłoci. Wiem tylko, że byłem, czy też byłam. Nie wiem kim jestem.
Twój Dwór przygarnął mnie, i to tu mam teraz swój dom. Nie mogę od Ciebie niczego żądać, nie ma miejsca na zemstę dla mnie, za czyny których byłem narzędziem. Ciebie spotkała już wystarczająca kara za uczucie do potwora, którego i ja kochałem.
Twoje zachowanie Opoko, przywróci, lub na zawsze pogrzebie pamięć o Wodzie.

- "To od Ciebie zalezy, czy chcesz sobie przypomnieć. Jeżeli zechcesz znaleźć spokój takim, jakim... jaką jesteś, może lepiej nic nie pamiętać, i rozpocząć od nowa. Ale to już nie jest czas, kiedy podejmowałem za kogoś decyzję."

Opoka skłania głowę, twarz kryje mu się w cieniu. Cichym głosem mówi:

- "A kara to nie to samo, co odkupienie. Umarłem i wróciłem nie po to, żeby patrzeć na konsekwencje moich decyzji, ale żeby je zmieniać."

Wyciąga dłoń do Wody

- "Decyzja, czy zechcesz ze mną zatańczyć, i pozwolić swoim stopom odnaleźć stare ścieżki wśród kobierca kwiatów w Tarle, należy tylko do Ciebie"

https://www.youtube.com/watch?v=5uw5_24T-xo

When the Ice begins to thaw
becomes the Sea

Muzyka rozlała się po Tarle, nieśmiało zapraszając parę do jakże ważnego tańca.

Przepraszam...ale nie.
Ciągle jestem tym samym odmieńcem, ciągle jestem tym który karmił się smutkiem. Może mam inne spojrzenie, może inaczej mówię i inaczej się zachowuję, ale ciągle wyglądam tak samo, ciągle w pamięci mam tylko jedno. Szeol mnie nie odmienił...a byłem tam nie raz.
Dla was jestem Wodą
Dla innych ciągle jestem Lodem..
I tylko jedna we mnie wierzyła, i słomianym sercem czuła do mnie miłość, nawet gdy moja -na samo wspomnienie imienia cień niepokoju i jakby obrzydzenia przemknął przez twarz mężczyzny- "ukochana" Aurora, darzyła mnie tylko chłodnym pożądaniem. Wybacz Opoko, nie zatańczę z Tobą...Jeszcze nie teraz....
Teraz potrzebuję porozmawiać ze Strachem

Muzyka nagle ustała. Zapadła nienaturalna w Dworze Wiosny Cisza. Wszystkie oczy, nawet tych stojących najdalej od grupy przy królowej, były zwrócone właśnie na nich. Nikt nie odważył się szepnąć choćby słowa.
- Odpłynęła - powiedział w końcu zduszony głos z drugiego końca komnaty, gdy dworacy zaczęli spoglądać po sobie, czy aby ktoś mógłby pomóc Wodzie.