Kropla w Prześwicie

Dziękuję uprzejmie za zaproszenie na wieczerzę, Pani na Enklawie- powiedział Ropuch z teatralną dwornością.
Potrawka z grzybów pachnie faktycznie wyśmienicie, w kwestii zaś wina - niech będzie ono moim wkładem - dodał wyciągając mały bukłak wypełniony czymś na pewno dobrym, i na pewno mocnym.

Zanim Ropuch ponownie zebrał się do wyjścia, minęło nieco czasu spędzonego na konsumpcji smacznego jedzonka i delektowaniu się satysfakcją z pracowitego i owocnego dnia. Wszystko co dobre jednak się kończy, i nadeszła w końcu chwila gdy trzeba było się pożegnać.

Pamiętaj o pracy domowej. Następną lekcję urządzimy sobie za dwie doby. Nauczę cię wtedy kłamać.

Kropla pożegnała dworaka Wiosny i zabrała się za porządkowanie polany. Wygasiła ognisko, opłukała naczynia w przyniesionej w jeziora wodzie i położyła się w wozie, "Domu, od dziś to dom" poprawiła się w myślach, zastanawiając się jak w ciągu dwóch dni ma znaleźć kogoś, kto zamieszka w Enklawie.
"Szkoda, że Szerszeń nie wraca..." pomyślała jeszcze, nim zapadła w sen.


***

Po kilku godzinach coś wyrwało Kroplę ze snu. Nie była wstanie powiedzieć co to, ale skoro już się obudziła, to postanowiła zacząć szukać kogoś, kto dołączyłby do Enklawy.
Idąc zadumana niespecjalnie zwracała uwagę na to, co dzieje się dookoła, nie zauważyła więc, że nogi niosą ją znanym szlakiem w kierunku Marzłoci.

Po dwóch dniach Ropuch powrócił niosąc wykopane skądś, gotowe do zasadzenia kłącza malin. Zbliżając, z uwagą rozglądał się jakie to zmiany nastąpiły w Enklawie od jego ostatniej wizyty.

Rozmowę kontynuowali w marszu, podczas poszukiwania Norki.

Muszę pogratulować, zwiększanie ilości mieszkańców Enklawy idzie Ci całkiem nieźle. Gotowa na drugą lekcję?

-Nie podoba mi się pomysł kłamania, ale skoro powiedziało się A to trzeba powiedzieć i B. - mruknęła Kropla.

A potem C, i D, i to tak, żeby uwierzyli.

Pomińmy banały, to że wszyscy kłamią, pewnie wiesz. To, że kłamać można zarówno ze złych, moralnie neutralnych, jak i dobrych intencji, również. W końcu zdarza się przecież że okłamujemy nie tylko wrogów, ale i najlepszych przyjaciół.

Ty musisz jednak nauczyć się kłamać dobrze. Nie tylko kłamanie, ale też stałe myślenie o tym co wokół Ciebie jest kłamstwem, a co prawdą, powinno stać się Twoją naturą.

Najprostsza metoda dobrego kłamania, to zmieszanie go z prawdą. Niby proste, a wciąż działa. Poszłaś do galerii rzeźb Szrona i zbiłaś jedną z nich? Zamiast mówić że nigdy w tej galerii nie byłaś, opisz dokładnie kiedy do niej poszłaś, co oglądałaś, i kiedy zorientowałaś się że jedna z rzeźb jest zbita.

Chcesz komuś sprzedać kwaśne maliny? Zamiast mówić jakie są cudowne, zaoferuj mu w jednej transakcji maliny, poziomki i truskawki. Opisz dokładnie jak cudowne są poziomki, daj mu spróbować. A maliny? Też muszą być przecież dobre, są z tego samego ogródka.

Ale to wszystko dziecięce sztuczki. Jeśli chcesz być lepszym kłamcą, musisz wiedzieć że większość osób widzi to, co chce zobaczyć. Jedni chcą być okłamani, inni chcą zobaczyć że kłamiesz.

Jeżeli sprzedajesz cały wóz owoców, i targujesz się o cenę, kupiec chce zobaczyć, że kłamiesz. Chce wiedzieć czy go oszukujesz, cokolwiek powiesz, będzie podejrzliwy. Daj mu to czego chce, daj się przyłapać na drobnym kłamstewku. Ot, że część poziomek była zebrana wczoraj, a nie dziś rano. Kupiec poczuje się przebiegłym, wprawnym handlarzem. Ty, sprzedasz leżący z tyłu wozu kosz kwaśnych malin.

Jeżeli jesteś czyjąś ulubioną dwórką, przyjaciółką, kochanką, i zrobiłaś coś złego, Twoi bliscy chcą zostać okłamani. Wystarczy że powiesz coś, co na pierwszy rzut oka nie jest rażąco nielogiczne, i uwierzą. Można tak okłamywać przez lata. Niektórzy to robili... Tu twarz Ropucha stężała ale powrócił do monologu.


Taaaak.. poznaj dobrze tą metodę, bo to niej padłaś ofiarą. Jeżeli chcesz widzieć w kimś osobę dobrą, obarczoną jakimiś wadami, ale jednak kochającą i czułą, to to zobaczysz. Doszukasz się dobra w najgorszym skurwysynie, łapczywie przyjmiesz każde jego słowo, czy gest, które Cię w tym utwierdzi. I będziesz manipulowana jak marionetka.

Cóż, to że sama nie kłamiesz, sprawia że nie widzisz kłamstw wokół siebie. Nie sądzisz?

- Masz rację, większość kłamie, czasem nawet z naprawdę szlachetnych pobudek - przypomniała sobie Sopel przyznającą się do przedstawienie, które było przecież pomysłem Śnieżynki - Jednak nie trzeba kłamać ciągle, a mam wrażenie, że tego chcesz mnie nauczyć. Mogę jeszcze zrozumieć kłamstwo z jakiegoś dobrego powodu, ale mijanie się z prawdą tylko po to, żeby kogoś skrzywdzić - wzdrygnęła się - Tego sobie nie wyobrażam. I tego na pewno robić nie zamierzam.
Przeszła kilka szybkich kroków i odwróciła się, aby popatrzeć rozmówcy w twarz.
-Nie zgadzam się z Twoim ostatnim stwierdzeniem. Mogę jednocześnie mówić prawdę i wiedzieć, że inni tego nie robią. Do tej pory tak było, dlaczego teraz miałoby być inaczej?

Na prawdę, wiedziałaś kiedy inni kłamią?

Ropuch uśmiechnął się i zatrzymał na chwilę. Klęknął, i patrząc w stronę kogoś niewidocznego, powiedział..

Oczywiście pani, odeskortuję Śnieżynkę do Tarła, a później do Rygoru, będzie w moim towarzystwie całkowicie bezpieczna... wszak jest przenikliwą dziewuszką i na pewno potrafi przeniknąć wszelkie niecne intencje

Końcówkę mówił już patrząc na Kroplę, z szyderczym uśmieszkiem.

Musisz się nauczyć kłamać, żeby wiedzieć kiedy inni to robią.

Twarz Kropli wykrzywiła się bólem, a w oczach zabłysły łzy na wspomnienie niedawnej krzywdy i zdrady.
Po kilku głębszych oddechach udało jej się jednak uspokoić, przynajmniej na tyle, by głos nie drżał zbyt wyraźnie.
-Czyżby lekcja dotycząca kłamstwa już się zakończyła, a ja nie zauważyłam, gdy przeszliśmy do kolejnej, tym razem o okrucieństwie? - Spytała ochryple.
-Czemu to robisz? - dodała znacznie bardziej płaczliwie.

Twarz Ropucha straciła obojętny wyraz, uśmiech został zastąpiony przez smutek i jakby.. troskę.

Przykro mi malutka, ale chcesz się bawić w grę dla dorosłych. Jeżeli faktycznie zamierzasz przewodzić czemuś bardziej rozgarniętemu niż wóz albo kociołek, to będziesz za to odpowiedzialna. Jeśli Enklawa ma się stać domem dla Borsuka i jego ekipy, to czy będzie dla nich dobrze jeżeli kierować nią będzie jeszcze jedno dziecko? Jeśli tak, to robisz im krzywdę i powinnaś natychmiast odesłać do któregoś z Dworów.

Ty prosiłaś o te lekcje, i w każdej chwili możemy je przerwać. Kończymy, czy jedziemy dalej?

Jeszcze jedno siąknięcie nosem, zakończone głębokim oddechem i uniesieniem podbródka wyżej.
-Jedziemy dalej. Sama o to prosiłam, więc nie wycofam się. Trzeba w końcu ponosić konsekwencje swoich decyzji.

-Powój. Niezłomny obrońca Królowej Wiosny, który w jej imieniu dokona największego zła, aby tylko ona pozostała niezbrukana. W nagrodę wystarczy mu życzliwy uśmiech. Jak długo na nim pociągnie, zanim ciemność go pochłonie? - opuszczona głowa, ciche słowa.
-A Kropla - Odmianka znowu spojrzała prosto w oczy rozmówcy - pozostanie naiwną dziewczynką, bo tak będzie jej łatwiej zadbać o wszystkich, którymi postanowi się opiekować. Trzeba by naprawdę być niezłym draniem, żeby skrzywdzić taką niewinność, a każdy czasem chce się poczuć bohaterem jasnej strony. Nawet Myszołów, nawet Mróz. Nawet Powój. Nawet Aurora nie była wstanie odmówić prośbie wygłoszonej odpowiednim tonem i z odpowiednim spojrzeniem w pakiecie.

Taak.. to już brzmi lepiej. - powiedział zadowolony Ropuch.

Przez następne dwa dni będziesz kłamać. Postaraj się odpowiedzieć na każde pytanie, jaki zostanie ci zadane, inaczej, niż mówiąc prawdę. Potem przerobimy trzecią, i ostatnią, lekcje. Powinna bardziej przypaść Ci do gustu- będzie o odwadze.

-Skoro to już koniec lekcji, to skupmy się proszę na odnalezieniu zagubionej Odmianki. Zdaje się, że miałeś rozejrzeć się za nią gdzieś po drodze do Marzłoci...