Tarło is back

Ogniska..., muzyka..., akcja!

Żaba pokracznie wyczłapała na dziedziniec Dworu Wiosny, stając na tle wysokiego ogniska.

Panie! Panowie! Oraz wszelkie, jakże nam miłe, stany pośrednie. Ostanie dni przyniosły nam wiele zmian, strat i smutków. Stężenie wydarzeń wiekopomnych było tak wielkie, że odnoszę wrażenie, prawie zapomnieliśmy kim są mieszkańcy tego Dworu. Czym jest Tarło?!

Moi drodzy, to miejsce nie wyglądało ostatnio jak latarnia blasku w ciemnym gąszczu. W promieniu pół kilometra dało się słyszeć inne dźwięki, niż nasz śpiew, śmiech i rozkosz. Czy na prawdę podpieranie ściany na imprezie i niekończące się rozważania są tym, czym ma się stać Tarło?

Nie, powiadam wam moi drodzy, nie! I po trzykroć, nie!

From this day forward, niech nasz dwór przypomina całemu matecznikowi, czym jest Blask. Niech wskazuje drogę zbłąkanym, niech odgłosy naszej balangi wleją się między kłącza i ciernie Gąszczu!

Impreza!

W Arkadii wszystko jest wszak tym, czym sądzi że jest. Czy też inni o tym sądzą, że jest. To, co czeka w Gąszczu, może przerażać. Ale nawet największy i najstraszniejszy potwór, w momencie gdy pokażemy mu gołą dupę, staje się tylko "potworem któremu pokazaliśmy dupę". Taka jest droga Wiosny! Wracajmy na nią.

A kto ostatni w jeziorze ten Kocur!

Dictum Ropucha przemówiło chyba do większości Wiosenników - może oprócz Kocura, który ostentacyjnie założył łapkę na łapkę, przybierając minę pełną urazy. Reszta z radosnymi okrzykami, ze śpiewem na ustach ruszyli za płazem do wody.

Przylaszczka, w dość kiepskim humorze próbowała się opierać, ale Potop wiele nie myśląc wziął ją na ręce, przytulił do siebie, podszedł do brzegu pomostu i łagodnym łukiem wrzucił Odmiankę w zielonkawą toń. Oburzona kurtyzana prychała, odgarniając mokre włosy, śmiejąc się, pomstując na wojownika.

Parę chwil później, gdy niczego nie spodziewający się Potop nadal stał na pomoście, śmiejąc się ze swojego wcześniejszego dowcipu, zakradł się za niego bezszelestnie Dziegieć i szybkim ruchem pchnął szerokie plecy....

PLUSK!

Nad srebrzystym jeziorem, oświetlanym przez tarczę księżyca, siedzi Krokus, a obok niej wyprężony w pozycji "podrap mnie po brzuszku" Kocur. Krokus jakby trochę zwiędła? A może coś kompletnie odwrotnego? Ktoś, kto by przechodził obok nich usłyszałby smętną, dość nietypową rozmowę, wyjątkowo niepijanej, niegłośnej i (?!) niesprośnej Krokus.
-Myślałam że Przylaszczka troszkę się rozochoci, po stracie Rotmistrza, kiedy nasłałam na nią Potopa, byłam w błędzie. Ostatnio ciągle w nim jestem. Za dużo ważnych rzeczy się działo Kocurze, nawet bzykać od tej powagi mi się odechciało... Co zrobić z taką kurtyzaną, co się nie chce ruchać i na dodatek... chyba się zakochałam. Ja pierdole.

Kocur przeciągnął się ze znudzeniem, słuchając jednym uchem marudzenia Kroku. Nie do takiego kwiatka przywykł, nie ten kwiatek lubił i przebywanie w jej towarzystwie nie sprawiało mu teraz żadnej przyjemności.

Mrrr... - pacnął kurtyzanę łapką w udo - Nie przejmuj się. Wszystko teraz wróci do normy. Zefirka trochę szkoda, ale tak jakby trochę jakby na to nie patrzeć się o to sam poprosił... - mrugnął, przełykając poczucie winy i nieco wstydu. - Niezależnie od władcy nic się w Tarle nie zmieni, niedługo znów będziemy radośnie pieprzyć co popadnie i nie przejmować się niczym poza piciem i śmiechem i.... - uśmiechnął się lubieżnie do strapionej Odmianki.